شیخ ابراهیم بن روشن امیر، ملقب به تاج الدین و مشهور به شیخ زاهد گیلانی، استاد و مربی شیخ صفی الدین اردبیلی و پدر همسر شیخ صفی و از عرفای نامی قرن هفتم هجری است که به موجب آنچه که در تواریخ و تراجم احوال بزرگان ثبت و ضبط می‌باشد صاحب کرامات بود.

ملقب به کاشف‌السلطنه و مشهور به چایکار. دیپلمات، اصلاحگر، نویسنده، مشروطه خواه دوره قاجار و پهلوی بود. او نخستین کسی است که کشت چای را در ایران رواج داد و به همین دلیل «پدر چای ایران» خوانده می‌شود.

محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حَزین و معروف به شیخ علی حزین در سال 1103 قمری در اصفهان زاده شد. او از تبار زاهدی‌ها و نوادگان شیخ زاهد گیلانی است. از استادان حزین می‌توان به امیر سید حسین طالقانی اشاره کرد. او جهانگرد و همچنین دانشمندی جانورشناس بود.

ملقب به فیاض، شاگرد ملاصدرای شیرازی و داماد او. شرح احوالش در کتاب یلان قلمرو شعر و ادب نگاشته شده است. صاحب تألیفاتی چون گوهر مراد، سرمایه ایمان و شوارق الالهام است. فرزندش حسن از مهم‌ترین شاگردان او بود.

چشم پزشک ایرانی و از چهره‌های برجسته در زمینه چشم پزشکی و خدمات عام‌المنفعه است. او متولد لاهیجان و فارغ‌التحصیل دانشکده پزشکی تهران است. علاوه بر فعالیت‌های علمی و اجرایی، دکتر پیروز در امور عام‌المنفعه نیز مشارکت داشت.

میرزا حسن بن عبدالرزاق بن علی بن حسین لاهیجی (۱۰۴۵ –۱۱۲۱ ه.ق) یکی از عالمان و حکیمان متشرع و شاعران عصر صفوی و یکی از مشاهیر لاهیجان است. پدر او ملا عبدالرزاق لاهیجی یکی از فلاسفه بزرگ شیعه و از متکلمین سرشناس امامیه می‌باشد.

دکتر محمدرضا حکیم ‌زاده لاهیجی بنیان‌گذار آسایشگاه سالمندان و معلولین کهریزک تهران و از پیشگامان مبارزه با سل در ایران (1293 لاهیجان - 1362 تهران) پزشک و نیکوکار لاهیجانی است. وی که از نیکوکاران قدیمی گیلان است.

سرتیپ محمدعلی خان صفاری (۱۲۸۰ – ۱۰ خرداد ۱۳۶۷) نظامی، شهردار تهران، رئیس شهربانی، استاندار، سناتور نماینده مجلس شورا ملی بود.

تحصیل کرده‌ی اروپا که در شهر رشت به طبابت اشتغال داشت. مردی آزادی‌خواه و در نطق و بیان استاد که ضمن اشتغال به امور پزشکی در سیاست مملکت نیز دست داشت. وی از سران نهضت جنگل و عضو مؤثر کمیته اتحاد اسلام بود.

فرزند حاجی آقا رضا [مجتهد]، کمیسر قضایی دوران انقلاب جنگل که بعد از پایان انقلاب به نمایندگی مجلس شورای ملی از لاهیجان انتخاب گردید. در اواخر عمر در رشت به وکالت دادگستری اشتغال داشت و در اثر سمی که در قهوه‌ی یکی از رؤسای ادارات نوشیده بود مسموم و درگذشت.

حسین محجوبی (زاده ۱۳۰۹، لاهیجان) معمار و طراح فضای سبز و پارک (بوستان) و نقاش صاحب نام نوگرای ایران و از چهره‌های بین‌المللی هنر نقاشی است.

فرزند یحیی بن علی لاهیجی و از عرفای نامی و از شعرای بزرگ قرن نهم و اوایل دهم هجری به شمار می‌رود. تخلص شعری‌اش اسیری و از تألیفاتش کتاب مفاتیح‌الاعجاز نام برده شده است.

ابوالحسن ضیا ظریفی (1305 لاهیجان - 1389 لس‌آنجلس) پزشک ایرانی بود. او به مدت پنج دهه از پیشگامان مبارزه با بیماری سل در ایران بود. او که دبیر سازمان دانشجویان ایران و عضو هیئت تحریریه نشریه دانشجو از 1329 تا 1331 بود.

محمدحسین مهدوی (م. مؤید) در هفتم تیرماه 1322 در نجف در خانواده‌ای اهل شعر و ادبیات، از پدری لاهیجی و مادری رودسری به دنیا آمد. از پدرش (آیت‌الله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی) دیوان شعری به یادگار مانده است.

دکتر محمدعلی مجتهدی گیلانی (1287 لاهیجان - 1376 نیس) استاد دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران و رئیس دبیرستان البرز بود. او دانشگاه صنعتی شریف را بنیان نهاد. او همچنین در دوره‌هایی ریاست دانشگاه‌های ملی ایران و پهلوی و پلی‌تکنیک تهران را عهده‌دار بود.

سیاستمدار و قاضی ایرانی بود. او در دهه ۱۳۶۰ به مدت بیش از سه سال دادستان کل انقلاب اسلامی گیلان و فرماندار لاهیجان بود. کریمی در غروب۱۳ فروردین ۱۳۶۵ ترور شد.

محمدقاسم لاهیجی حائری، از مشاهیر لاهیجان و از خوشنویسان سده دهم قمری است. از آثار او چهارده قطعه از مرقعی است.

آیت‌الله حاج سید عبدالکریم لاهیجی از فقیهان و متفکرات نامدار و برجسته قرن ۱۳ است که سالیان متمادی به عنوان یکی از برجسته‌ترین عالمان و مدرسان تهران در مدارس علمیه، بویژه مدرسه مروی تهران به تدریس و تربیت و پرورش طلاب و فضلا اشتغال داشت.

حُسِینعَلی لیالستانی سال 1340 در لیالستان از توابع شهرستان لاهیجان به دنیا آمد. کارگردانی را در دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تحصیل کرد. او با چند کار کوتاه موفق از جمله «دوستی در بلندی‌ها» فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کرد.

میرزا هادی خان دبیر رسایل لاهیجی از خاندان معروف صفاری و عموزاده امین دیوان لاهیجی بود و در تشکیلات مالیه ایران در دوره قاجار صاحب نام بود.

از اعضای جامعه مدرسان حوزه علمیه قم بود. او در دوره‌های اول و دوم عضو مجلس خبرگان رهبری بود. وی همچنین ۸ سال رئیس و قائم مقام دیوان عدالت اداری ایران بود.

علی شکوری (زادهٔ 1337) آهنگساز، تنظیم‌کننده، نوازنده چندین ساز، معلم موسیقی، نویسنده کتاب درزمینهٔ آموزش موسیقی و همچنین سازنده سازهای ایرانی ساکن سوئد است. دو فرزند وی (عماد و عارف شکوری) نیز در موسیقی به شکل جدی فعالیت دارند.

اهل لاهیجان، ساکن قزوین، از مالکین خوشنام و روشنفکر که در خیرات و مبرات گشاده دست و با سخاوت بود و نسبت به زارعین و زیردستانش همچون پدری مهربان و با عطوفت رفتار می نمود.

میرزا محمد علی خان صفاری ملقب به "امین دیوان"، حاکم معروف لاهیجان که تا قبل مشروطیت، حکومت شهر به او و خانواده اش اختصاص داشت. وی از نوادگان خاندان کیانی و صفاری عمرولیث صفاری از بنیانگذاران سلسله صفاریان بود.

علی لاهیجی فرزند شمس‌الدین بن حسین است که از زندگی وی اطلاعی در دست نیست. همین‌قدر می‌دانیم که مؤلف کتاب «تاریخ خانی» بوده و کتاب خود را به فرمان سلطان خان احمد خان گیلانی نوشته است. سلطان احمد خان بر تألیف این اثر نظارت مستقیم داشته است.

شیخ ابوطالب بن عبدالله بن علی علاء الله، عارف و شاعر لاهیجانی، از احفاد شیخ تاج الدین ابراهیم زاهد گیلانی و پدر شاعر نامدار شیخ محمدعلی حزین که پس از تحصیلات مقدماتی نزد ملاحسن شیخ الاسلام گیلانی به اصفهان رفت و در آن جا به تدریس اشتغال یافت.

فرزند سید جمال الدین احمد که از عرفا و شعرای معروف لاهیجان و معاصر حاجی ملاهادی سبزواری حکیم معروف بود که در علم و دانش شهرت داشت. وی از لاهیجان به اصفهان رفت و در آن جا حوزه علمیه تشکیل داد.

فرزند شیخ عبدالله، اهل لاهیجان، عالم و عارف و خوشنویس معروف به شیخ‌زاهدثانی از عرفای سلسله نعمت الهی و مرید عارف شهیر حاجی محمد حسین اصفهانی، که همچون مرادش به درجه رفیع عرفان نایل و در حکمت اشراق اشتهار یافت. به سال 1222 ه.ق در سفر حج در کاظمین وفات یافت

واصل لاهیجی: ملا محمدامین واصل لاهیجی از شاعران قرن 12 بوده است. مدتی از عمر خویش را در تبریز و مشهد گذراند و سرانجام به اصفهان رفت و در مدرسه حاج محمدباقر مهابادی به ادامه تحصیل مشغول شد و در همین شهر نیز درگذشت. از وی شعرهایی هم به زبان گیلکی برجای‌ماند

فرزند عبدالله، عمّ شیخ محمد علی حزین شاعر معروف لاهیجانی. عالم و عارف و شاعر که در عهد صفویه می‌زیست. کتاب رافع الخلاف و کتاب کاشف الغواشی و رساله‌ای‌ در توضیح‌ کتاب‌ اقلیدس‌ از آثار اوست. در لاهیجان‌ درگذشت‌ و در همان‌ شهر به‌خاک سپرده‌ شد.

یکی از فرزندانش محمدعلی در دوران رضاشاه پهلو تیرباران شد و فرزند دومش حسن فلکی را شورشی‌ها در واقعه سوم شهریور 1320 (هجوم متفقین به خاک ایران) از رشت ربوده با خود به روسیه بردند و در آنجا سر به نیست شد.

مشهور به آخوند، از فقهای نامی و فضلای زمان و استاد محمدبن سلیمان تنکابنی، نویسنده کتاب قصص العلما بود و شواهد ربوبیه ملاصدرای شیرازی صدرالتمألهین را تدریس می‌نمود. تألیفاتی در فقه و درایه دارد.

میرزا ابوالقاسم لاهیجی، معروف به «جغد العرفاء»، از عرفای ساکن اصفهان در عهد قاجاریّه است. در طرایق‌الحقایق ذکری از او شده است.

معروف به نورا و ملقب به خوشنویس که از شاگردان میرعماد و مورد توجه شاه عباس اول بود. از آثارش قسمتی از یک نسخه‌ی جوامع الحکایات عوفی را نوشته‌اند که ناتمام مانده و در کتابخانه‌ی سلطنتی موجد می‌باشد. سال وفاتش 1050 هجری است.

محمد باقر بن محمدتقی، از دانشمندان قرن 11 هجری است که کتاب‌های تعبیرالرویا و تذکرة الائمه از تألیفات اوست.

معروف به نواب، عالم و فقیه و حکیم، از حکمای زمان فتحعلی شاه قاجار بود. وی مؤلف کتابی است به نام تحفه‌الخالقان فی تفسیر القرآن و شرح نهج‌البلاغه است. وی در سال 1240 ه.ق درگذشت.

علی بن شمس الدین حاجی حسین، عالم و مورخ که کتاب تاریخ خانی (حوادث 40 ساله گیلان از سال 880 تا 920 هجری) را تألیف نمود.

عبدالقادر بن حسن رویانی، ریاضیدان و منجم قرن نهم و دهم هجری، از شاگردان ملّاعلی قوشچی بود و در لاهیجان و هرات زندگی می‌کرد. مختصر در معرفت تقویم، رسالةالکره و تحفة النظامیه از آثار اوست.

فقیه، عالم و مفسر که کتاب خیرالرجال فی ذکر اساتید من لا یحضره الفقیه را تألیف نمود.