نقاشی روی کدو هنری سنتی در لیالستان لاهیجان است. کدوها در قالب‌های مشبک رشد کرده، پس از برداشت نقاشی و با جوشاندن در پوست انار و زاج رنگ‌آمیزی می‌شوند. این کدوهای توخالی برای قلیان، پایه آباژور و وسایل تزئینی استفاده می‌شوند.

مرواربافی یکی از صنایع دستی رایج گیلان است که با استفاده از چوب ترکه‌ای به نام «مروار» از منطقه سولقان تهران انجام می‌شود. در این هنر انواع سبدها، جامیوه‌ای، جانانی و جالیوانی تولید می‌شود که از نظر شکل و ظاهر بسیار شبیه به محصولات بامبوبافی هستند.

بامبوبافی هنر سنتی بافت با نی خیزران است که از زمان کشت چای در گیلان رواج یافته. مهم‌ترین مرکز تولید آن لاهیجان، به‌ویژه لیالستان است. نی خیزران در مرداب‌ها و کنار رودخانه‌های لاهیجان و رشت رشد می‌کند و برای بافت محصولات استفاده می‌شود.

حصیربافی بومی گیلان است که با مواد طبیعی و روش سنتی توسط زنان ساخته می‌شود. گیاهان کنار مرداب‌ها بهار رشد و تابستان برداشت می‌شوند. زیرانداز با «سوف» به‌عنوان پود و «کنف» یا نخ پنبه‌ای به‌عنوان تار بافته شده و در خانه‌ها کاربرد دارد.

مراکز مهم سفال‌سازی گیلان شامل آستارا، انزلی، رودسر، صومعه‌سرا، لاهیجان و تالش است. به دلیل رطوبت و بارندگی دائمی، سفال سقف از گذشته پوشش اصلی ساختمان‌ها بوده است. مواد اولیه سفال در گیلان فراوان است و این صنعت در ساخت‌وساز محلی نقش دارد.